KEMALİST TÜRKİYE

Dünyaya İlham Kaynağı Olmak

Türkiye son derece karanlık ve kanlı bir emperyal senaryo ile karşı karşıyadır. Atatürk’ün mirasını reddetmemiz, çağdaş uygarlık hedefinden vazgeçerek yüzümüzü doğuya dönerek, İslam aleminde  Batının bekçisi olmamız öngörülüyor.

Bu senaryoyu değiştirebilmeliyiz. Yarıda bıraktırılmış, yolundan saptırılmış Kemalist Devrimi yeniden başlatmak ve tamamlamak  biz Atatürkçülerin vazgeçilmez  görevi, kaçınılmaz ödevidir.

Kemalist Devrim, Can Yücel’in sözleriyle “her mesafesi yılmadan, usanmadan yorulmadan koşulacak en uzun koşudur.” Atatürk’ün tanımlamasıyla bu devrim “güneş kadar sıcak, güneş kadar parlaktır”. Aynı zamanda, hızla gelişen, ilerleyen dünyamızda “güneş kadar da uzaktır. Bu uzun koşuda sıcak bizi yakınca, ışık gözlerimizi kamaştırınca bir süre yavaşlayabilir, hatta durabiliriz. Oysa, yarış bütün hızıyla sürmektedir, her durduğunda da hemen yeniden başlamaktadır.

       Bu nedenle, güneşe doğru koşumuzu  bu bilinçle, değerli ozanımız Nazım Hikmet’in dile getirdiği bir “akın” heyecanıyla sürdürmeliyiz. “Güneş’in zaptına” kadar sürecek bir akını örgütleyebilmeliyiz.

“Yeniden Kemalizm” senaryomuzun baş rolü Mustafa Hüsnü Bozkurt’undur. Hüsnü Bozkurt, Kemalist Devrimi yeniden başlatmak konusunda inancının cesaretiyle, devrimi tamamlamak konusunda da inancının coşkusuyla, bu rolü ADD Genel Başkanı olarak öncelikle hak ediyor.

Uluç Gürkan

Kemalizm, Türkiye’nin sadece geçmiş güzel günleri değildir. Aynı zamanda, her şeyin çok daha güzel olacağı çağdaş uygarlık yürüyüşümüzün yol haritasıdır. Dahası, Türkiye’nin ötesinde, dünya için de ilham kaynağıdır.

Türkiye, Atatürk ve dünyaya ilham kaynağı olmak… Atatürk’ün İzinde Türkiye Dünyayı Değiştirecektir adlı çalışmamı isimlendirirken, işte bu sözden, “Türkiye dünyaya ilham verebilir” sözünden esinlenmiştim.

Bu sözü 21 yıl önce, 15 Kasın 1000’da Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde duyduğumda şaşırmıştım… Yanlış anlaşılmasın, şaşkınlığım sözün içeriğiyle, Türkiye’nin Atatürk’ün izinde dünyaya ilham vereceği vurgusuyla ilgili değildi. Şaşkınlığımın nedeni, bunu söyleyenin, belki de daha doğru bir deyişle itiraf edenin, ABD’nin önceki başkanlarından Bill Clinton olmasıydı.

Clinton, TBMM tutanaklarından aktarıyorum, şöyle demişti:

“20’ nci yüzyılı anlamak için Türkiye'nin tarihi anahtardır. Ancak, ben inanıyorum ki, Türkiye'nin geleceği önümüzdeki yüzyılının şekillenmesinde de son derece önemli bir rol oynayacaktır…

Eğer Türkiye kendisini laik ve demokratik bir Cumhuriyet olarak tanımlarsa dünyanın ilham kaynağı olabilir… Dünyada milyarlarca insan için barış ve güvenlik teminatı oluşturabilir.”

Doğrusu, Clinton Atatürk’ü ve laik, demokratik cumhuriyet modelini övüyor muydu, yoksa ABD’nin küresel hegemonyası karşısında bir tehdit olduğuna mı dikkat çekiyordu, emin değilim. Övüyorsa da ne ölçüde içtenlikteydi, bilemiyorum.

Ama şunu çok iyi biliyorum… ABD’nin 11 Eylül 2001 İkiz Kule saldırısı sonrasında yaşama geçirdiği Büyük Ortadoğu Projesi’nin öncelikli amacı, Ortadoğu ve Hazar Bölgesi’nin zengin enerji kaynaklarına el koymaktı.  Bunun gerçekleşmesi için de Türkiye’nin dünyaya, özellikle de Büyük Ortadoğu diye tanımlanan İslam coğrafyasının mazlum ve tutsak halklarına ilham kaynağı olmasını önlemekti.

Şöyle düşünün… İslam coğrafyasının çöl diktatörlükleri Türkiye’yi örnek alıyor, kendi laik ve demokratik düzenlerini kuruyor… Bu durumda emperyalist Batı bölgenin enerji kaynaklarına keyfince el koyabilir mi?

Büyük Ortadoğu Projesi

Büyük Ortadoğu Projesi, kısa adıyla BOP, 2000’lerde ortaya atılmıştır, ancak konjonktürel bir proje değildir. ABD bu konudaki çalışmalarını İkinci Dünya Savaşı’nın ardından başlatmıştır.  

Benim kitaplığımda Ortadoğu’nun enerji kaynakları ve Türkiye’nin konumu üzerine yazılmış 1956 tarihli bir ABD raporu var… Bu raporda, Ortadoğu’nun enerji kaynakları, nasıl kontrol edilebileceği ve Türkiye’nin jeostratejik konumu irdeleniyor. Türkiye’nin bölgenin enerji kaynaklarının kontrolü konusunda oynayabileceği role de dikkat çekiliyor.

ABD bu çalışmasını, 1980’lerin sonunda ve 1990’ların başında projelendirmiş, 11 Eylül 2001 İkiz Kule saldırısı sonrasında da uygulamaya geçirmiştir.

Anımsanacaktır… 1990’ı yıllara doğru, Sovyet sistemi çökmüş, Sovyetler Birliği de dağılmıştı. Berlin Duvarı yıkılmış, Soğuk Savaş sonlanmış, iki kutuplu dünya düzeni ABD’nin tek kutuplu dünya hegemonyasına evirilmişti.

Bu gelişme, neoliberal küresel kapitalizmin komünizm karşısındaki nihai zaferi olarak kutsanmıştı. BOP da bu süreçte, fikir babalığını Harward’lı Profesör Samuel Huntington’un yaptığı Yeni Dünya Düzeninin enerji odaklı stratejik bir coğrafi düzenlemesi  olarak kurgulanmıştı.

Medeniyetler Çatışması

         Samuel Huntington, ABD’nin dış politikasına yön veren Dış İlişkiler Konseyi’nin (Council on Foreign Relations - CFR) yayın organı Foreign Affairs dergisinde, 1993 yılında The Clash of Civilizations (Medeniyetler Çatışması) başlıklı bir makale yayınlamıştır. Bu makalede, Soğuk Savaş yıllarında kapitalizm ile komünizm arasındaki ideolojik, siyasal ve ekonomik çatışmanın, açık anlatımıyla düşmanlığın, ABD hegemonyasındaki tek kutuplu yeni dünya düzeninde, “medeniyet” olarsak tanımlanan din ve ırk farklılıkları eksenine taşındığı öne sürülmüştür.

Din ve ırk farklılıklarının medeniyet olarak tanımlanmasının Batı   düşüncesindeki yeri oldukça eskidir. İslam ve Türk düşmanlığına dayalı tarihsel kökleri vardır.

Örneğin, Lozan görüşmelerinde ABD adına gözlemci olarak katılan dönemin İsviçre Büyükelçisi James Grewn Türkiye Cumhuriyeti’nin egemen eşitliğinin kabul edildiği antlaşmayı 14 Nisan 1924 günlü Time derginde, “Lozan’da Hıristiyan medeniyeti çarmıha gerilmiştir” diye değerlendirmiştir.  

1916-1922 yıllarında İngiltere Başbakanı olan Lloyd George da, 28 Ağustos 1924 günlü Daily Telegraph gazetesindeki yazısında “Türkiye’nin Lozan başarısı medeniyetin yenilgisi” olduğunu öne sürmüştür.

Atatürk’ün “dünyada çok sayıda millet mevcuttur; ama, tek bir medeniyet vardır” sözü Batının bu ayrımcı medeniyet algısına, Atatürk çalışmalarıyla ünlü İngiliz yazar Andrew Mango’nun sözleriyle “evrensel insanlık medeniyeti” adına verilmiş hümanist bir yanıttır.

Batının din ve etnik temelli ayrımcı medeniyet algısı, Samuel Huntington’un 1996 yılında kitap olarak yayınlanan Medeniyetler Çatışması başlıklı  çalışmasında güncellenmiştir.

Huntington, Batı Hristiyanlığını kapitalist dünyanın “liberal demokrasi” değerleriyle özdeş bir medeniyet olarak tanımlamış, “küresel terör” olarak formatladığı İslam’ı ise “Hilâl ve Haç” ekseninde Hristiyanlığın “tarihsel  düşmanı”  ilan etmiştir. Türk-Yunan ve Türk-Ermeni çatışmalarını da bu düşmanlığın başlıca tarihsel kanıtları arasında saymıştır.  

İslam’ın Denetimi

Huntington’un “sınırları kanlı” dediği İslam coğrafyası, BOP bağlamında “terörist üreten bataklıklardır.” Kurutulmaları bu coğrafyadaki ülkelerin   sınırlarının etnik ve dini cemaat temelinde parçalanarak yeniden çizilmesini gerektirmektedir.    

Bu doğrultuda, ABD yönetimlerine ve CIA’ya arge hizmeti veren “RAND Cooperation” adlı bir düşünce (think-tank) kuruluşu tarafından, 2003 yılında “Civil Democratic Islam: Partners, Resources and Strategiestc /Sivil Demokratik İslam: Ortaklar, Kaynaklar ve Stratejiler” başlıklı bir rapor yayınlanmıştır.

Kültürel mirasın korunması ve sürdürülmesi bağlamında Irak, Afganistan ve Yunanistan üzerinde projeler yürüten Washimgtom merkezli ARCH adlı kuruluşun başkanı olan Cheryl Bernard tarafından düzenlenen raporda, medeniyetler çatışmalarının sıcak savaşlara dönüşmesinin önlenmesi için  İslam dünyasının ABD tarafından denetim altına alınması ve küresel düzene uyumunun sağlanması gerektiği belirtilmiştir.

Raporda dünya Müslümanları; köktendinciler, gelenekçiler, modernler (ılımlı İslam) ve laikler olmak üzere dört gruba ayrılmıştır.

Bu grupların; insan hakları, demokrasi, özgürlükler, kadın hakları, ceza hukuku, eğitim, dinde reform ve Batı dünyasına karşı tavırları gibi konular dahil, günümüz İslam dünyasında tartışmalı olan temel konulara bakış açıları analiz edilmiş ve “modernist” olarak tanımlanan ve “ılımlı” denilen İslamcılar,  ABD patentli sözde demokratik İslam’ın en uygun örneği sayılmıştır.

Laikler ise politika ve değerler açısından Batı’ya en yakın olan grup olmasına karşın, çoğunlukla solcu ve saldırgan milliyetçi ideolojileri benimsedikleri ve ABD’yi dost olarak görmedikleri için sürekli müttefik olarak kabul edilemez bulunmuştur.

         Raporda  Ilımlı İslamcılar için özetle şu değerlendirme yapılmıştır:

“İslam’ın günümüzdeki katı anlayış ve  uygulamalarında kapsamlı değişiklik yapılması konusunda eylemli bir arayış içerisindedirler. Hz. Muhammed dönemindeki uygulamaları değişmez esas olarak kabul etmekle birlikte, o günlere ait sosyal ve tarihi koşulların bugün artık geçerli olmadığının da farkındadırlar. Temel değerleri; bireysel vicdanın üstünlüğünün yanı sıra, eşitlik ve özgürlüğe dayalı toplum anlayışıdır. Bu değerler çağdaş demokratik esaslarla bağdaşmaktadır. İslam dünyasının, küreselleşmenin bir parçası olmasını da arzu ederler. Bu nedenlerle ılımlı İslam, demokratik İslam’ın örneği ve esas vasıtası olmak için en uygun olanıdır.”

Bu kapsamda, ılımlı İslam için üç ayaklı bir destek stratejisi önerilmiştir:

• Özellikle mali destek sağlanacak.
• Liderlik modeli oluşturulacak,
• Bu modele uygun liderler yaratılacak.

Türkiye Değerlendirmesi

Raporda T Türkiye’nin İslam Dünyası’nın en başarılı ülkesi olduğu ve bu gelişmesini laiklik anlayışıyla gerçekleştirdiği, ancak Kemalist, milliyetçi ve sol damarları nedeniyle laiklerin ABD'ye çok olumlu bakmadıkları, dolayısıyla müttefik olarak onların yerine Ilımlı İslamcıların tercih edildiği belirtilmiştir.

Türkiye’nin AKP iktidarıyla Ilımlı İslam için iyi bir model haline geldiği kaydedilen raporda, Fethullah Gülen ılımlı İslam’ın en önde gelen liderlerinden biri olarak tanımlanmıştır. Gülen’in bilgicilikten (sofizm) kuvvetle etkilenmiş felsefesinin, farklılıklara hoşgörülü yaklaşmayı ve şiddeti dışlamayı esas aldığı, özellikle de gençleri etkilediği öne sürülmüştür.

         Fethullah Gülen, 1980’li yıllarda CIA’nın “Yakın ve Güney Asya Bölgesi Milli İstihbarat Şefi” görevini yürüten ve RAND kuruluşu araştırmacı yazarlarından oGraham lan Fuller tarafından da desteklenmiştir. Fuller, Cheryl Bernard’in RAND Raporu’nun ardından çıkardığı “Siyasal İslam’ın Geleceği” adlı kitapta; Amerikan dış politikasının en önemli hedeflerinden birinin özünde İslamcı fakat aynı zamanda liberal bir İslami reformun teşvik edilöesi, bu amaçla da Nurcuların, başta Fethullah Gülen, desteklenmesi gerektiğini önei sürmüştür.

Fuller’e göre Gülen,  Türkiye’de 236, yurtdışında ise 280 okulu, 200 dolayında dini vakfı ve 211 ticari şirketi BOP’un kapsama alanında etkili olabilecek liberal bir İslamcı hareketin başındadır.  

Bernard’ın ve Fuller’in bu çalışmaları,  BOP’un “İslam dünyasının modernize edilmesine, dolayısıyla küresel terörizmin yok edilmesine yönelik stratejisinin esasını oluşturan temel çalışmalar olarak yansıtılsa da gerçekte Avrasya’nın Kontrolü Stratejisi’nin en önemli ayağı olmuştur.

Amerikalı siyasal bilimci Zbigniew Brzezinski’nin fikir babalığını yaptığı bu strateji, Avrasya’daki stratejik enerji kaynaklarının ve ulaştırma hatlarının ABD’nin kontrolü altında olmasıyla ilgilidir.

Brzezinski’nin büyük bir satranç tahtasına benzettiği Avrasya’da ABD’nin öncelikli görevinin, “Avrupa, Asya ve Ortadoğu’daki anlaşmazlıkları ve başka herhangi bir rakip süper gücün Amerikan çıkarlarını tehdit edecek biçimde ortaya çıkmasını engellemek” olduğunu belirtmektedir.

Türkiye’ye Biçilen Rol

         ABD’nin, Avrasya’dan ve Kuzey Afrika’ya uzanan ve büyük ölçüde İslam coğrafyasını kapsayan Büyük Ortadoğu İnisiyatifi (BOP) ile Türkiye’ye özel bir rol biçilmiştir. Bu, senaryosu Samuel Huntingyon’un Medeniyetler Çatışması başlıklı kitabında yazılan bir senaryodur. .

Senaryo, Türkiye’nin enerji zengini Ortadoğu ve Hazar havzasında küresel emperyalizmin  taşeronluğunu üstlenmesini konu almaktadır. Açık anlatımıyla, “sınırları kanlı” denilen İslam coğrafyasında Türkiye’nin kontrol kurarak petrol ve doğalgaz kaynaklarının ABD adına bekçiliğini yapmasını öngörmektedir.  

Peki, Türkiye bunu nasıl gerçekleştirecektir?

Samuel Huntington’un bu soruya yanıtı,  “Türkiye İslam’ın çekirdek (merkez-lider) devleti olmalıdır” özetindedir.

Huntington’a göre, Atatürk Türkiye’nin yüzünü doğudan batıya çevirmiştir. Böylece Türkiye İslam ve Batı medeniyeti arasında “bölünmüş bir ülke” sıkışmıştır. Üstelik Batı da Türkiye’yi benimsememiş, ikinci sınıf ülke, kısa anlatımla  parya muamelesi yapmaya yönelmiştir.  

Huntington, Batı medeniyeti içinde ikinci sınıf bir ülke muamelesi gören Türkiye’nin  hep böyle kalacağı iddiasındadır. Bu aşağılayıcı muameleyi aşmak için de Türkiye’nin kendisini yeniden İslam dünyasında konumlamasını önermektedir. Bunu gerçekleştirdiğinde Türkiye, Doğu ve Batı arasında bölünmüş bir ülke olmaktan kurtulacak ve İslam’ın  medeniyetinin liderliğini yeniden üstlenebilecektir. Bunun için “gerekli tarihe, nüfusa, ekonomik gelişmişliğe, ulusal birliğe, askeri yetenek ve geleneğe” sahiptir. Ancak, Atatürk Türkiye’yi laik bir ülke olarak tanımlamıştır. Dolayısıyla Türkiye Cumhuriyeti bu rolü Osmanlı İmparatorluğu’ndan devralamamıştır.

İslam’a liderlik edebilmesi için Türkiye, kendisini yeniden tanımlamalıdır. Öncelikle İslam’a yabancı olduğu gerekçesiyle laiklikten vazgeçmeli ve Atatürk’ün mirasını bütünüyle reddetmelidir:

“Türkiye Atatürk’ün mirasını, Rusya’nın Lenin’in mirasını reddedişinden daha eksiksiz bir şekilde reddetmek zorundadır. Böyle bir hamle aynı zamanda, Atatürk kalibresinde bir lideri, Türkiye’yi bölünmüş bir ülke olmaktan çıkarıp çekirdek bir devlet haline getirmek için gerekli siyasal ve dinsel meşruluğu kendinde toplamış olan bir lideri gerektirir…”

Hilafet Çağrısı

Huntington, Türkiye’yi Batı’dan koparıp İslam dünyasına taşıyacak lider için yek başına siyasi meşruiyetin yeterli olmayacağı görüşündedir. Siyasi meşruiyet dini meşruiyet ile desteklenmelidir. Açık anlatımıyla, Türkiye demokratik bir anlayışla değil, teokratik karakterli ve şeriat temelli otokratik bir yapıyla yönetilmelidir.  

Samuel Huntington’un “siyasal ve dinsel meşruluk” temelli lider arayışı, Hilafeti  çağrıştırmaktadır. Sözlüklerde, “İslam dünyasının manevi-dinsel ve siyasal birliğini temsil eden Peygamber vekilliği” diye tanımlanan Hilafet, sadece Prof. Huntington’a özgü bir kurgu değildir. Dönemin ABD siyasetinin de öngörüsüdür.

Görevinin ikinci döneminde (1997-2001) çeşitli konuşmalarında, bu arada TBMM’nde, “Türkiye dünyanın ilham kaynağı olabilir” diye konuşan, laik ve demokratik Kemalist düzeni “İslam köktendinciliğinin panzehiri” olarak tanımlayan  Bill Clinton, Samuel Huntington’un kitabının da yayınlandığı ilk Başkanlık yıllarında (1993-1997) İslam dünyası için Hilafet hayali kurmaktadır. “Türkiye'nin Hilafeti kaldırması yanlış olmuştur”  diye konuşmakta, Hilafeti yeniden kurmaya en uygun İslam ülkesi olarak da Türkiye’yi işaret etmekteydi.

Aralık 1994’te Washington Post’ta yayınlanan bir yazıda, Batı dünyası ile İslam coğrafyası arasında diyalog kurulamama nedeninin “bir kanal eksikliği” olduğu öne sürülerek, Başkan Clinton’un bu eksikliğin Hilafet ile giderileceğine inandığı aktarılmıştı:

“İslam dünyasının bir başı yok. Hıristiyanlığın Papalık gibi bir kuruluşu var. İslam dünyasının bu eksikliği, aklına esen her teşkilatın kendisini İslam dininin temsilcisi, lideri olarak ortaya atmasına neden oluyor.

İslam dünyasını temsil eden bir Halife olsaydı, Dışişleri Bakanlığı sözcüsü Mac Curry’nin de açıkladığı gibi, Başkan Clinton onu bir iyi niyet gösterisi yaparak Beyaz Saray’a davet eder ve dost olmak istediklerini söylerdi. Böylece bir diyalog kapısı açılmış olurdu.”

Halife Arayışı

         Anılan yıllarda ABD’nin hilafet şapkalı lider konusunda arayış içinde olduğu basına da yansımıştı. Prof. Huntington’un kitabı yayınlandıktan birkaç ay sonra, Aydınlık dergisinin 20 Ekim 1996’daki kapağında, "Abramowitz Tayyip’i Erbakan’ın yerine hazırlıyor" haberi yer alıyordu.

Tesadüf mü, kehanet mi, yoksa bilgi mi? Aydınlık dergisinde, Samuel Huntington’un The Clash of Civilizations adlı kitabı 1996 yılında yayınlandıktan kısa bir süre sonra, 20 Ekim 1996’da  "Merak edilen gizli mesajı açıklıyoruz: Abramowitz Tayyip’i Erbakan’ın yerine hazırlıyor” başlıklı bir kapak yazısı yayınlamıştı. Dönemin İşçi Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek de, 1989-1991 yılları arasında ABD’nin Türkiye Büyükelçisi olan Morton Abromowitz’in Türkiye’de bir Amerikan projesini yaşama geçirmek için çalıştığını gündeme getirmişti. Doğu Perinçek, Cumhuriyet Gazetesi’nden Leyla Tavşanoğlu’na şöyle konuşmuştu:

“ABD Tayyip Erdoğan’ı Başbakan, Abdullah Gül’ü de Dışişleri Bakanı yapacak. CIA’nın yan kuruluşlarından Rand Corporation’ın yayın organında da bu yazıldı…"

Aydınlık dergisinin, AKP’nin Kasım 2002 seçimleri ile iktidara gelmesinden altı yıl önceki Erdoğan-Gül iddiası, 2001’de Aktüel dergisinin 520. sayısında eski CIA Ulusal İstihbarat Konseyi Başkan Yardımcısı Graham Fuller tarafından doğrulanmıştı:

"Türkiye’de İslami hareketin liderliğini, başında Tayyip Erdoğan’ın bulunduğu Fazilet Partisi içindeki ‘yenilikçi kanat’ yapacak…“

Fazilet Partisi Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılınca yerine kurulan Saadet Partisi’ne katılmayıp AKP’yi kuranlar ile ABD arasındaki temasların 1990’larda başladığı anlaşılmaktadır.  Recep Tayyip Erdoğan, 1992’de daha Refah Partisi Beyoğlu İlçe Başkanı iken, o tarihte ABD Türkiye Büyükelçisi olan Morton Abramowitz ile tanıştırılmıştır. Erdoğan- Abromowitz ilişkisi, Erdoğan İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı seçildikten sonra da devam etmiştir.

Bu süreçte Erdoğan’în yıldızı, yalnız Türkiye’nin değil aynı zamanda evrensel ılımlı İslam modelinin simgesi olarak da parlatılırken, Abdullah Gül de, 1995 yılında ABD Dışişleri Bakanlığı’nın “Liderlik Okulu” programına alınmıştır.

,

Soykırım Dayatması

Samuel Huntington’un laiklik ile birlikte reddedilmesini hararetle savunduğu Atatürk’ün bir mirası da Türkiye’nin “ulus devlet” yapısıdır.

Türkiye’de Cumhuriyet ile teokratik Osmanlı yönetiminin külleri çağdaş bir devlete dönüştürülürken, ümmetten çağdaş, bağımsız ve özgür bir ulus yaratılmıştır.

Huntington, tarihin en hızlı ve en köklü bu değişimini Türkiye’ye yakıştırmamaktadır. Ulus devlet yerine Osmanlı’nın çok uluslu ümmet düzenine dönülmesini önermektedir. Bunun gerçekleşmesi için de Türkiye üzerinde kurulacak soykırım baskısının maddi temelini kurgulamaktadır.

Huntington, “Müslümanların başrolde olduğunu” tarihsel din savaşlarını örneklerken, Türk-Ermeni çatışmalarının yanına Rumları da eklemiş ve “soykırım” iddialarını Atatürk üzerinden Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş süreciyle ilişkilendiren bir tarih çarpıtmasına da imza atmıştır. Atatürk’ün Türkiye Cumhuriyeti kurulurken “çokuluslu bir imparatorluk fikrini reddederek homojen bir ulus devlet meydana getirmeyi amaçladığını”, bu nedenle “Yunanlıları ve Ermenileri ülkeden zorla kovduğu ve öldürttüğünü” yazabilmiştir. .

Tarihsel gerçek, Atatürk’ün ülkeden azınlıkları zorla kovmadığı,  kimseyi de öldürtmediğidir:

• Türk topraklarında yerleşmiş Rum Ortodoks dininden Türk uyrukları ile Yunan topraklarında yerleşmiş Müslüman dininden Yunan uyruklar, Kurtuluş Savaşı sonrasında Türk ve Yunan hükümetleri arasındaki imzalanan bir anlaşma uyarınca karşılıklı göç uygulaması kapsamına alınmıştır.
• Ermeni soykırımı iddialarına konu olan tehcir (zorunlu göç), Birinci Dünya Savaşı’nın ilk yıllarında, 1915 yılında savaş halindeki Osmanlı İmparatorluğu’na karşı isyan ettikleri için askeri nedenlerle uygulanmıştır. O sırada Atatürk cephede savaşan bir askerdir. Siyasi irade değildir.

Tarihi gerçeklerin Samuel Huntigton’u tartışmasız bir açıklıkla yalanmamasına karşın, Huntigton’un çarpıtmaları etkili olmuştur.

Bugüne değin 33 ülke ve iki uluslararası kuruluş parlamentosunda alınan toplam 59 “Ermeni soykırımını tanıma” kararının yüzde 88’ini oluşturan 52’si Samuel Huntington’un kitabının yayınlandığı 1996 yılından sonra alınmıştır. Bu olgu, Türkiye’nin karşı karşıya olduğu emperyal ılımlı İslam senaryosunun hiçbir tarihsel ve hukuki gerçekliği olmayan soykırım suçlamalarıyla da beslendiğini kanıtlamaktadır.

Senaryonun Yapımcıları

Bu anti-demokratik emperyal senaryo, 11 Eylül İkiz Kule saldırısı sonrasında ABD’nin uygulamaya  geçirdiği Büyük Ortadoğu Projesi’nin (BOP) Türkiye ayağı olarak yaşam bulmuştur.

ABD’li istihbarat görevlileri bu senaryo üzerindeki saha çalışmalarını 1980’li yıllarda başlatmışlardı. Uğur Mumcu’nun yazılarında “karanlıklar prensi” diye peşine düştüğü CIA’nın Türkiye istasyon şefi Paul Henze ve CIA Milli Haberalma Konseyi (National Intelligence Council) başkan yardımcısı Graham Fuller Türkiye’yi mesken tutmuştu. “Kemalizm öldü, şimdi yeniden Osmanlı zamanı” özeti veren konuşmalar yapıyor, kitaplar yazıyorlardı.

Kimi İslamcı kesimleri, kendilerine liberal süsü veren bir grup dönek solcuyu ve etnik ayrılıkçıları da senaryolarının yerli işbirlikçileri olarak örgütlemişlerdi.

Paul Henze, 1983’te İstanbul'da katıldığı bir toplantıda senaryonun  kapağını, "Orta gelecekte Osmanlı'nın siyasi haritasını diriltmek neden mümkün olmasın?" diyerek açmıştı.

Paul Henze, ABD dış politikasının özellikle Türkiye bağlamında etkili bir kurumu olan Rand Corporation adına hazırladığı “21. yüzyıla doğru Türkiye” başlıklı raporda, küreselleşen dünyada ulus devletlere yer olmadığını, dolayısıyla Türkiye’de Atatürkçülüğün modasının geçtiğini, laikliğin anlamını yitirdiğin, geleceğin Osmanlı’yı çağırdığını öne sürmüştü:

Türkiye Osmanlı gibi çok kültürlü, çok dinli ve çok ırklı bir yapıyı benimsemelidir…”

Paul Henze’’ye göre, Türkiye Atatürkçü duyarlılıklarından ve geleneksel dış politikasından vazgeçmeli, bunun  yerine Türkçülük anlayışını İslam ile buluşturan  Pan-Türkist politikalara dönmeliydi.

         Günümüzün mezhep ekseninde Müslüman Kardeşler odaklı ve MHP destekli dış politikasını anımsatan bir öneriydi bu… Ancak önemli bir farkı da vardı…

Paul Henze’nin Pan-Türkist dış politika önerisinin mezhep ekseni Müslüman kardeşler değil, Nurculuk ve Nakşibendîlik odaklıydı.

“Said-i Nursi’nin Nurcuları “diyordu Paul Henze “modern yaklaşımlı bir tarikattır.” Türkiye’nin yüzünün Doğu’ya, açık anlatımıyla İslam’a dönüşünde Nurcular özel bir sorumluk üstlenmeliydiler.

Paul Henze’nin Nurcuları böylesine yüceltmesi, tarikatın kurucusu Said-i Nursi’nin “İsevi Müslümanlığı” yaklaşımından kaynaklanmaktaydı.   Said-i Nursi, Mektubat adıyla yayınlanmış bulunan sohbetlerinde, İslam ile Hıristiyanlığın ahir zamanda (kıyamet öncesinde) bütünleşeceği,  Hıristiyanlığın Hazreti İsa tarafından “bir nevi İslamiyet’e”  dönüştürüleceği iddia etmiştir:

“İşte böyle bir sırada, (…) Hazreti İsa (as)’ın şahsiyet-i maneviyesinden ibarert olan hakiki İsevilik dini zuhur edecek, (…) hal-i hazır Hıristiyanlık dini o hakikata karşı tasaffi (saflaşacak) edecek, hurafattan sıyrılacak, hakaik-i İslamiye ile birleşecek; manen Hıristiyanlık bir nevi İslamiyet’e inkılap edecektir.”

Nurculuk hareketi içinde Fethullah Gülen bu emperyal senaryonun seçilmiş baş görevlilerindendi. Özellikle korunuyor, kollanıyordu. Kendisine Türkiye’nin ötesinde yurt dışında da “yürü ya kulum” denilmişti.

Örneğin, Paul Henze Rand Corporation’ın ısmarlama Atatürk karşıtı raporunu yazdıktan hemen sonra, 1993 sonbaharında, “American-Turkish Friendship Council” danışmanı olarak, beraberinde bazı Amerikalı ve Türk iş adamları, Türkçe konuşan Orta Asya cumhuriyetlerinde Fethullah Gülen okullarının açılışını gerçekleştirmişti. .

Başını Henze’nin çektiği bu gezi sonrasında Türkî cumhuriyetler, yılda 2 milyar doları bulduğu tahmin edilen bir finansman desteğiyle, dört bir yandan Fethullahçı okullarla sarılmıştı.

 1980’li ve 1990’lı yıllarda Nurculuk  hareketi içinde adı iyice parlatılan, bu süreçte CTA güdümünde kendi adıyla anılan sapkın örgütü oluşturan Fethullah Gülen de İslam’ın Hristiyanlık ile birleşeceği konusunda Said-i Nursi ile paralel düşünmekteydi. Hatta “Müslüman İseviler” övgüleriyle İslam inancında yeri olmayan bu iddiayı Prizma adıyla yayınlanan çalışmalarında daha ileri götürmüştü:

         “Bugün Müslüman olmasa da Hristiyan’ım ama Hz. Muhammed’in de Hz. İsa gibi Allah’ın Resulü olduğunu kabul ediyorum diyenlerin sayıları düne nispeten kat kat artmaktadır.”

BOP’un Türkiye ayağında sahne alan diğer ABD ajanı da Graham Fuller’di.

Fuller’in Türkiye’ye rol biçen bir dolu kitabı var. Hala kitapçıların raflarındalar. Dönüp dolaşıp aynı teraneyi tekrarlamalarına rağmen maalesef alıcı da bulabiliyorlar:

“Kemalizm miadını doldurmuştur. Artık piyasacı-küreselleşmeci İslam’ın ana belirleyici olduğu Osmanlı benzeri yeni Türkiye’nin zamanı gelmiştir… Bu asla, Atatürk’ün büsbütün reddi demek değildir. Atatürk’ün fikirlerinin ve değerlerinin, Türkiye’nin geleceğe ilişkin değerlendirmelerinde her zaman geçerli olmayacağını kabul etmek demektir.”